Z mrozem przylecą

Lodowata, jak na „ciepłą” zimę, noc z 2. na 3. stycznia (bo temperatura spadła do -15^oC) minęła i ustąpiła pola słonecznemu porankowi. Promienie wcale nie ogrzewały świata, a zimno było niemiłosiernie i ptakom też mróz dawał się we znaki.Gdy tylko jasno się zrobiło, cała ich chorągiew ruszyła na podbój karmnika  i ogołociwszy stołówkę z pokarmu, prosiły o jeszcze . Tak więc dosypawszy im trochę ziarna i będąc już w domu, dostrzegłem przy karmniku jakiś ruch . O szczęście moje! Pojawił się w karmniku gość niebywały, grubodziób, którego w tym sezonie pierwszy raz obserwowałem w moim ogrodzie.

 Zmiażdżył trochę ziaren, a potem uciekł, by usiąść na czubku kasztanowca. A tam, w pełnym słońcu dziób mu tylko połyskiwał, tak że cały szary przy nim się wydawał. Tymczasem, nie miał to być koniec gości niespodzianych. Idąc do kuchni, zwolniłem przy oknie i spostrzegłem widok niebywały, jeszcze bardziej niebywały od widoku grubodzioba. Otóż spojrzałem i zauważyłem kolory, które wydały mi się znajome. Pierwszy raz w naszym karmniku zaobserwowaliśmy dzięcioła zielonosiwego! Samica, różniąca się od samca brakiem czerwonej plamki z tyłu głowy, siedziała chwilę, wskoczyła do karmnika i poczęła łobzować kulę. Ja tymczasem, zwoławszy całą rodzinę, począłem czołgać się po aparat. Szczęście, że kula wisiała tak, że dzięcioł jedząc ją, był zasłonięty  i nie widział, jak wychyliłem się ze sprzętem. Teraz pozostawało tylko czekać. W końcu przeleciała i usiadła na jednej z gałęzi podtrzymujących karmnik.

 Tutaj mechanizm poszedł w ruch i nastrzelałem parę dobrych zdjęć. Najadłszy się lub wystraszywszy się czegoś uciekła na czereśnię, a tam wspinała się ku wierzchołkowi. Gdy zasiadła na czubku, popatrzyła chwilę na okolicę, a potem odfrunęła w stronę pobliskiego lasu. Później pojawiła się po raz drugi, ale mnie wtedy nie było w domu i tylko moi domownicy mi o tym donieśli.